Από τα φοιτητικά χρόνια η Ελένη ήταν από τα πλέον αγαπημένα άτομα στο Χημικό. Όλοι είχαν μόνο καλές κουβέντες να πούν για την ίδια κυρίως για την εξυπνάδα αλλά και για την αμεσότητα της. Τον Άκη πάντα τον θυμόμουν να είναι έξω καρδιά, πρόσχαρος και γεμάτος ενέργεια και ποτέ δε σταμάτησε να κοιτάζει την Ελένη στα μάτια. Έτσι τους είχα γνωρίσει και τους είχα αποτυπωμένους στο μυαλό μου αν και ζούμε πλέον σε διαφορετικές πόλεις. Ήταν λοιπόν μεγάλη χαρά και τεράστια τιμή όταν μου τηλεφώνησε η Ελένη και μου ζήτησε να τους φωτογραφίσω το γάμο.
Τα Γιάννενα όποια εποχή και αν τα επισκεφθείς έχουν κάτι το ιδιαίτερο, η λίμνη, τα βουνά που σε περικυκλώνουν αλλά κυρίως οι άνθρωποι τους. Ένα Σαββατιάτικο μεσημέρι λοιπόν ξεκινήσαμε μαζί με τους συγγενείς της Ελένης που ταξίδεψαν από την Άρτα, να την ετοιμάζουμε για το γάμο της. Πάντα αντισυμβατική δε περίμενα να πάει τίποτα βάση προγράμματος, αυτή όμως είναι και η γοητεία του Ελληνικού γάμου. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλα θα γίνουν. Αρνί από τα ορεινά της Άρτας φυσικά δε μπορούσε να λείψει από την προετοιμασία καθώς και τα ανήψια της νύφης που έδιναν μια ευχάριστη παιδική νότα στο αναμενόμενο άγχος. Η κουμπάρα, που ταξίδεψε για την αγαπημένη της φίλη από την Αγγλία, δεν άφησε καμία στιγμή μόνη την Ελένη.
Στο γαμπρό μας υποδέχτηκε η βλάχα γιαγγιά ή οποία, όπως ήταν φυσικό, φορούσε την παραδοσιακή φορεσιά για να τιμήσει τον εγγονό της. Οι φίλοι του γαμπρού καθώς και ο κουμπάρος που ταξίδεψε από την Κύπρο, δεν τον άφησαν σε ησυχία καμία στιγμή.
Ανατρεπτικοί σε όλα τους δεν υπήρχε περίπτωση να μείνει ο Άκης να περιμένει την Ελένη στα σκαλιά της εκκλησίας, αλλά πήγε και την πήρε από το σπίτι, ώστε να φτάσουν μαζί στον Αγίο Γεώργιο στην πλατεία Πάργης στα Γιάννενα.
Ξέροντας ότι το να πείσεις την Ελένη να ξαναφορέσει το νυφικό άλλη ημέρα θα ήταν αδύνατον, μετά το μυστήριο και μέσα στα σκοτάδια κατευθυνθήκαμε στο παραλίμνιο μέτωπο των Ιωαννίων για τις καθιερωμένες εικόνες. Η δεξίωση του γάμου πραγματοποιήθηκε στο πάντα φιλόξενο Du Lac δίπλα στη λίμνη.